خوش به حال آسمون که هر وقت دلش بگیره بی بهونه می باره
به کسی توجه نمی کنه
از کسی خجالت نمی کشه
می باره و می باره و
اینقدر می باره تا آبی شه
... آفتابی شه
کاش
کاش می شد مثل آسمون بود
کاش می شد وقتی دلت گرفت اونقدر بباری تا بالاخره آفتابی شی
بعدش هم انگار نه انگار که بارشی بوده
تـو مـعـلـّم امـلـاء مـی شـدے
مـَن عـمـداً
عـشـق را بـا "الـف" مـی نـوشـتـم ،
و تـو هـمـیـشـه
بـه جـاے "زیـر الـف" ، "روے اسـمـَم" خـط می کـشـیـدے . .
بـ ـاز نگـ ـاهت پـ ـرم میـ ـکند از حرفـ ـهای ناگـ ـفته ات
بـ ـاز هـ ـم نگـ ـاهت نـ ـمیدانی چه آتـ ـشی
بر دلـ ـم میزنـ ـد قشـ ـنگتر از این هم
مـ ـگر هسـ ـت در دنیـ ـا
میشه تنهایی بازی کرد ، میشه تنهایی خندید ، میشه تنهایی سفر کرد ،
ولی خیلی سخته تنهایی ، تنهایی را تحمل کرد
